Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Ποτέ τη Κυριακή

Και η κυβέρνηση λοιπόν αποφάσισε να τα βάλει μ' έναν ακόμα αναχρονιστικό θεσμό που κρατάει πίσω τη χώρα. Αυτόν της κυριακάτικης αργίας. Προτείνεται τα καταστήματα να μπορούν να είναι ανοιχτά όλες τις κυριακές του χρόνου, ώστε να κινηθεί η αγορά. Αποτελεί μέγιστη τρολιά, ενώ καταποντίζεις την ενεργή ζήτηση και αναγκάζεις χιλιάδες καταστήματα να βάλουν λουκέτο, να μιλάς για "τόνωση της αγορά" και ν' εντοπίζεις στο άνοιγμα τις κυριακές το προσφορότερο μέσο για να την πετύχεις. Αφού είναι προφανές ότι ο κόσμος απλά δεν έχει λεφτά στη τσέπη τι στο καλό έχουνε στο μυαλό τους ;

Πρώτα απ' όλα να ξεκαθαρίσουμε ότι και το άνοιγμα τις κυριακές να αύξηνε τη ζήτηση, θα παρέμενε απαράδεκτο. Μετά από χρόνια εργατικών αγώνων οι εργαζόμενοι έχουν καταφέρει να θεσμοθετήσουν μια μέρα της εβδομάδας ως μέρα ανάπαυσης (αν και η αλήθεια είναι ότι έβαλε και η εκκλησία το χεράκι της). Το να την απεμπολήσουμε στο όνομα της ανάπτυξης και της κατανάλωσης θα ήταν ένα τραγικό λάθος. Και το άνοιγμα των καταστημάτων αφορά πολύ κόσμο καθώς οι εργαζόμενοι στον εμπορικό τομέα αποτελούν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του εργατικού δυναμικού.

Μας έχουν μάθει να σκέφτομαι σαν καταναλωτές και ξεχνάμε ότι είμαστε και εργαζόμενοι άνθρωποι. Άνθρωποι που χρειάζονται ανάπαυση και σχόλη και δεν θέλουν όλη τους η ζωή να περιστρέφεται γύρω από την εργασία. Η απουσία ταξικής συνείδησης έχει οδηγήσει σ' ένα απίστευτο οικονομισμό που κάνει τα πάντα να περιστρέφονται γύρω από τη δουλεία που κάνεις, τι καταναλώνεις, τι αμάξι έχεις και που απαξιώνει τα πραγματικά σημαντικά πράγματα που είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Περιττό σας να πω τι εργαζόμενους δημιουργεί μια τέτοια κουλτούρα και ποιον εξυπηρετεί. Αν και όλη αυτή η αντίληψη φαίνεται στις μέρες μας ν' αλλάζει, ακόμα δυσκολευόμαστε σα κοινωνία να ξεχωρίσουμε τη προκοπή από τη γκλαμουράτη ζωάρα. Το χαστούκι της κρίσης δεν μας έχει, φαίνεται, ξυπνήσει τελείως.

Το παραπάνω επιχείρημα λοιπόν για το μη άνοιγμα των καταστημάτων τις κυριακές αρκεί από μόνο και δεν χρειάζεται  καμία οικονομετρική εξήγηση. Δεν θα τους παραδώσουμε άλλη μια μέρα μας προς εκμετάλλευση. Όπως και η Μελίνα ως πόρνη στο Never on Sunday, τη κυριακή τη κρατάμε για τους εαυτούς μας. Βέβαια θα πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουμε να είμαστε πόρνες γενικά και ν' έχουμε όλες τις μέρες για τους εαυτούς μας αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση.

Αφού λοιπόν ξεκαθαρίσαμε ότι απλώς δεν θέλουμε να δουλεύουμε τις κυριακές και δε δεχόμαστε την ανάπτυξη ως αυτοσκοπό όπως οι νεοφιλελέδες, ας δούμε τι έχουν αυτοί στο μυαλό τους. Ένα άνοιγμα των καταστημάτων τις κυριακές θα πριμοδοτούσε τα καταστήματα εκείνα που μπορούν ν'αντεπεξέλθουν στο αυξημένο προσωπικό και οικονομικό κόστος που έχει η εργασία την κυριακή. Μια προσωπική ή οικογενειακή επιχείρηση θα δυσκολευόταν ν' αντεπεξέλθει καθώς έχει ένα σπιτικό να κοιτάξει όποτε δε μπορεί να είναι συνεχώς ανοιχτή. Ενώ οι μικρές επιχειρήσεις δύσκολα θα καλύπταν το επιπλέον κόστος της κυριακάτικης εργασίας, κοινώς τις υπερωρίες. Υπό αυτές τις συνθήκες το άνοιγμα της κυριακής εξυπηρετεί καθαρά τις μεγάλες επιχειρήσεις. Χώρια που ανοίγοντας μια συζήτηση για το κόστος εργασίας τις κυριακές μπορεί να δούμε και τη κατάργηση των υπερωριών στη λογική ότι η κυριακή είναι μια μέρα όπως όλες οι άλλες.

Για να αποφευχθούν οι αντιδράσεις το Υπ.Οικ. πρόσθεσε την πρόβλεψη ότι μόνο οι επιχειρήσεις που στεγάζονται σε χώρους κάτω από 250τμ θα μπορούν ν΄ανοίγουν τις κυριακές θέλοντας φαινομενικά να προστατέψει τους μικροκαταστηματάρχες που ξέρουν ότι θίγονται. Εδώ όμως υπάρχουν δύο παγίδες. Πρώτον τα μεγάλα Mall χωρίζουν το χώρο και στεγάζουν εκεί μικρά καταστήματα ανά μάρκα που το καθένα μπορεί να περάσει για ξεχωριστό και να ξεφεύγει από τον περιορισμό. Δεύτερον οι μεγάλες εμπορικές επιχειρήσεις είναι έτοιμες να προσφύγουν στα δικαστήρια μιλώντας για αθέμιτο ανταγωνισμό και η πιθανότητα να πετύχουν την άρση του περιορισμού πλησιάζει το 100% με βάση την υπάρχουσα νομοθεσία. Στάχτη στα μάτια με λίγα λόγια.

Το άνοιγμα των καταστημάτων τις κυριακές είναι στη τελική ένα ακόμα κομμάτι της προσπάθειας που κάνουν οι "από πάνω" για να ενταθεί η συσσώρευση των μέσων παραγωγής σε όλο και λιγότερα χέρια. Θέλουν αντί να υπάρχουν 1000 μαγαζάτορες με έναν εργαζόμενο ο καθένας να υπάρχουν 10 Mall με 1000 εργαζόμενους το καθένα. Έτσι εντείνεται η εκμετάλλευση και οι μικροαστοί μετατρέπονται σε εργάτες. Ότι έγινε στο παρελθόν και με τους μπακάληδες και τα super market δηλαδή. Τόσα χρόνια η ίδια ιστορία αλλά εμείς καθώς σκεφτόμαστε συνεχώς σαν καταναλωτές δε λέμε να το καταλάβουμε...






Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Οι μπάτσοι έρχονται για σένα

Συνέχεια και παντού βλέπω μπάτσους. Όχι αστυνομικούς από Α.Τ., της γειτονίας που λέμε. Μπάτσους. ΜΑΤ, ΥΜΕΤ ,ΔΕΛΤΑ, ασφαλίτες. Και αυξάνονται ενώ όλοι οι άλλοι κρατικοί υπάλληλοι μειώνονται. Για αυτούς λεφτά βρίσκονται.

Στις πορείες, στις απεργίες, στο δρόμο. Έξω από τη σχολή μου για δεύτερο χρόνο κάθε γαμημένη μέρα. Κλούβες με ΜΑΤ, σιχαμένοι δελτάδες, ασφαλίτες - πολλοί ασφαλίτες. Αλήθεια ποιος θα το περίμενε ότι θα (ξανα)έφτανε η μέρα που μυστικοί αστυνομικοί θα στήνανε καραούλι στις πόρτες πανεπιστημίου...

Και το τελευταίο γεγονός: εισβολή τη Δευτέρα (10/12) από ΔΕΛΤΑ στη σχολή. Μέρα μεσημέρι, χωρίς προσχήματα αλλά με απίστευτο μένος. Κρότου λάμψης και δακρυγόνα στη ψύχρα μέσα στο προαύλιο. Φτάνουν στη πύλη. Τη κλωτσάνε σα τρελοί να μπούνε. Βρίζουν και απειλούν τους φοιτητές. Με μια λύσσα που μόνο "κουμπωμένος" μπορεί να έχει κανείς... "Θα σας γαμήσουμε μουνόπανα". Είχε πολύ κόσμο στο προαύλιο, πάνε από το πλάι. Μπαίνουν μέσα στο ισόγειο κανονικά, ρίχνουν κάτω ότι βρουν. Βρίζουν και απειλούν, τραμπουκίζουν. Από τον ασύρματο "τι κάνετε ρε μαλάκες;".Φεύγουν. Ανάμεσα τους άντρες με πολιτικά να πετάνε πέτρες.

Το ίδιο το κράτος σε ρόλο παρακράτους. Τρελαμένοι χρυσαυγιτόμπατσοι καυλωμένοι από τον κάθε Δένδια αλωνίζουν. Αλλά γιατί αλωνίζουν; Για ποιόν έρχονται αυτοί οι μπάτσοι;

Οι μπάτσοι δεν έρχονται για τον μετανάστη, τον απεργό, τον διαδηλωτή, τον αριστερό, τον αναρχικό. Οι μπάτσοι έρχονται για σένα. Για σένα τον φιλήσυχο φοιτητή, κάτοικο, υπάλληλο. Για σένα που πάντα κοιτούσες μόνο τη δουλειά σου (όσο την είχες) και που τώρα κάθεσαι βουβός και κοιτάς το σύμπαν γύρω σου να καταρρέει. Για σένα που κάνεις πως δεν βλέπεις τα εκατοντάδες πτώματα κάτω από τα συντρίμμια: τους ανέργους, τις ουρές στα συσσίτια, τους άστεγους, τους "αφορολόγητους" ρακοσυλλέκτες, τις διαλυμένες οικογένειες. Αλήθεια ποιος θα το περίμενε ότι θα έφτανε η μέρα που τα παραπάνω δεν θα' ταν λεκτικές υπερβολές αλλά η αθηναϊκή καθημερινότητα...

Οι μπάτσοι λοιπόν έρχονται για να τους βλέπεις εσύ. Να τους βλέπεις και να φοβάσαι. Να μην αντιδράς, να μην αντιστέκεσαι, να μη σκέφτεσαι. Να ανέχεσαι ότι σου επιβάλλουν. Για να βάλεις καλά στο μυαλό σου ότι έτσι και βγάλεις κιχ θα πάθεις τα ίδια με τους άλλους. Και έτσι δεν θα πεις τίποτα όταν σου πάρουν το βιβλίο, όταν θα σε πληρώνουν πενταροδεκάρες που δε θα φτάνουν για τίποτα, όταν θα σου λένε τι να λες και τι να πιστεύεις. Θα φοβάσαι τόσο πολύ πια αυτό το κράτος.

Έτσι γεννιέται ο αυταρχισμός. Με την υποταγή και το φόβο. Θα κάθεσαι και θα κοιτάς άπραγος το τέρας να γεννιέται ;

Μη κοιτάς σα μαλάκας την οθόνη κάνε επιτέλους κάτι.



Δείτε επίσης:
Σχετικά με τα σημερινά γεγονότα
Ένας ξεχασμένος μικροπωλητής
Αυτοί οι μπάτσοι έρχονται για σένα #1
Οι μπάτσοι ο παπαδήμος και εμείς

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Σκηνές Δεκέμβρη



σκηνή πρώτη

Ξυπνάω αργά το πρωί. Του Αγ.Νικολάου χθες, πάρτυ σε φιλικό σπίτι, πρώτος έτος. Με το που ξυπνάω μου λέει ο πατέρας μου: "Σκότωσαν ένα παιδί στα εξάρχεια". "Ε;;;" του κάνω αγουροξυπνημένος. Ανοίγω τηλεόραση. Όντως. "Όχι ρε φιλέ, δεν παίζει". Πρώτη αντίδραση. Παίρνω τηλέφωνα." Έχει πορεία, θα κατέβουμε κάτω ε." Δεύτερη αντίδραση

σκηνή δεύτερη

Με τον M ανεβαίνουμε μέσα στα φοιτητικά μπλοκ μια κατάμεστη Σταδίου προς το Σύνταγμα. Τόσος κόσμος! Γιατί το κάνουμε αυτό όλοι εμείς; Έχει νόημα; Αναρωτιέμαι φωναχτά. Για να μη ξαναγίνει, για να ξέρουν τι θα παθαίνουν κάθε φορά που το κάνουν, μου απαντάει. Γεμάτη η Σταδίου.

σκηνή τρίτη

Κάθομαι στο σαλόνι και βλέπω Mega με τους γονείς μου. Θα με σκότωναν οι ίδιοι αν κατέβαινα εκείνο το βράδυ. Καμένα κτίρια, σπασμένο το οπλοπωλείο στην Ομόνοια, χαμός από κόσμο. Συγκρούσεις. Ψεύτικες φήμες  για καμένη Νομική και καμένη Εθνική Βιβλιοθήκη. Ψαρώνω. Γράφω αυτό στο blog μου:

Η Αθήνα έχει παραθωδεί σε 500 αλήτες που καμιά σχέση δεν είχαν με το πραγματικά αδικοχαμένο παιδί και που πραγματικά ΧΕΣΤΗΚΑΝ!!! Και ούτε με το φοιτητικό κίνημα φυσικά. Απλά ήθελαν μια αφορμή για να τα σπάσουν και τώρα κάνουν το κομμάτι τους. Ωραία έγινε το έγκλημα που σχετίζεται και με την αυταρχική αστυνομία. Σκοτώθηκε άδικα ένας εντελώς αθώος και άκυρος. Ζητάς την τιμωρία του αστυνομικού κάνεις και μια πορεία τέλος. Τα καμένα μαγαζιά που κολλάνε!!!??!!??! Έτρεξαν και τα κόμματα της αριστεράς να εκμεταλλευτούν πολιτικά το γεγονός!!! Έλεος πια! Λίγος σεβασμός για τον νεκρό. Και το αποτέλεσμα Μαγαζάτορες χωρίς μαγαζιά, άνθρωποι χωρίς δουλειά, επαγγελματίες χωρίς αμάξι. Άλλαξε το σύστημα??? Έπεσε κανένας καπιταλισμός??? ΜΑΛΑΚΙΕΣ!!! Το αντίθετο! Σπρώχνονται όλοι τώρα ενάντια στο φοιτητικό κίνημα, ενάντια στους αναρχικούς, ενάντια στο άσυλο, ενάντια στην αριστερά ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ. Άλλα δεν φταίει άλλος οι αριστεροί φταίνε που δεν καταδικάζουν τα επεισόδια. Και οι μπάτσοι οι άχρηστοι! Μα τι άχρηστοι θεέ μου!!! Η σχολή μου σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες έχει καταληφθεί και τα εργαστήρια βανδαλίζονται. Και η αρχιτεκτονική έχει απ' ότι ξέρω καταστραφεί. Ωραία Δεν χρειάζεται να υποβαθμίσει η κυβέρνηση τα δημόσια πανεπιστήμια. Όχι ευχαριστώ το κάνουμε και μόνοι μας.

σκηνή τέταρτη

Κατεβαίνω στο κέντρο με τη Λ και την Ε. Η Βιβλιοθήκη στη θέση της, το ίδιο και η Αρχιτεκτονική και η σχολή μου. Κάτι βρωμάει και δεν είναι τα αποκαΐδια. Περπατάμε στη Τζωρτζ, πραγματικό πεδίο μάχης. Το ΠΛΑΙΣΙΟ στη Στουρνάρα καμένο, δεν με θλίβει καθόλου. Περπατάμε την Πατησίων, την Πανεπιστήμιου, όχι από το πεζοδρόμιο. Άδειες και ήσυχες. Η εξέγερση ομόρφυνε τη πόλη. Κάτι είναι διαφορετικό. Γυρίζω σπίτι. Το φούτερ ακόμα μυρίζει κάπνα και δακρυγόνο. Θα μυρίζει έτσι για πολλές μέρες ακόμα.

σκηνή πέμπτη

Πανεπιστημίου και Αμαλίας γωνία. Σύνταγμα. Με τη Λ, την Ε και τον Μ χωθήκαμε στο μπλοκ του ΕΜΠ που μόλις είχε κατέβει από Ζωγράφου με πορεία. Ηρεμία γενικά. Στο άκυρο, πέφτουν δακρυγόνα μέσα στο μπλοκ. Ένα σκάει στα πόδια μας. Πιάνουμε ο ένας τον άλλον από το χέρι. Τρέχουμε. Φτάνουμε Προπύλαια. Ηρεμούμε. Τότε οι μπάτσοι δεν κυνηγάγανε μέχρι τις αποβάθρες της Ομόνοιας. Καθόμαστε σε πεζούλια έξω από το Πανεπιστήμιο. Η Λ αυθόρμητα "τι κακοί που είναι τα ΜΑΤ, μας χτύπησαν χωρίς να κάνουμε τίποτα". Γελάμε. Αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε. Συζητάμε για το αν θα πέσει η κυβέρνηση. Δεν γελάμε πια.

σκηνή έκτη

Κατάληψη στη Λυρική, κατάληψη στη Νομική, στο Πολυτεχνείο, στη ΓΣΕΕ, στη Πατησιών 61, στον Γαλαξία στη Ν.Σμύρνη, στο info Café στου Ζωγράφου, στο ΚΕΠ στο Χαλάνδρι και σε χιλιάδες σχολεία και σχολές. Κατάληψη και στη σχολή μου, όχι από εμάς. Πάμε με τον Μ να δούμε τι παίζει. Μολότοφ έτοιμες στη πόρτα. Ψαρώνουμε. Μπαίνουμε στο Α. Μιλάμε με δυο παλιούς αναρχικούς, κόντευαν τα 30. Ο ένας φιλικός. Είδατε δεν έχουμε σπάσει τίποτα, λέει, μόνο λίγα πλακάκια στο προαύλιο να πετάμε στους μπάτσους. Συμφωνούμε χωρίς προσποίηση. Καταλαβαίνουμε πια. Λέμε για Γενική Συνέλευση φοιτητών, το σκέφτονται. Βγαίνουμε έξω στο διάδρομο. Η Σ οργανωμένη είχε έρθει να πει κι αυτή για ΓΣ. Τη βρίζουν. Βρίζουν κι εμάς μαζί. "Αντε ρε φοιτητάκια, να ψωφήσετε. Εμείς είμαστε εδώ τόσες μέρες. Τραβάτε σπίτια σας. Μαζευόμαστε 500 άτομα τα βράδια, πραγματικοί αγωνιστές". Η ΓΣ του Συλλόγου μας μεταφέρεται στη Νομική. Προφανώς δεν έγινε ποτέ. Με τον Μ, το βράδυ το βγάζουμε στη κατάληψη της Ιατρικής. Το αναγνωστήριο ακόμα και τότε γεμάτο με παιδιά να διαβάζουν.

σκηνή έβδομη

Μετά τη πορεία στη στάση στην Αλεξάνδρας περιμένουμε Β5. Τηλέφωνο. Έχουνε εγκλωβίσει κόσμο στην Ασκληπιού. Παίρνω ένα φίλο που είχε μείνει πίσω. Είναι εκεί μέσα στη πολυκατοικία στο νούμερο 14. Είσαι καλά; Μη φοβάσαι δεν θα γίνει τίποτα, του λέω μα ανησυχώ. Περιμένουμε. Να πάμε προς τα κάτω; Και να κάνουμε τι; Μας παίρνει τηλ. Συλλάβανε μερικούς δικηγόρους και αυτούς τους άφησαν. Όλα ΟΚ. Μας μιλά εκστασιασμένος για έναν μαγαζάτορα. Φεύγουμε.

σκηνή όγδοη

 Κάνω πρακτική. Τη σχολή σχεδόν τη τελείωσα. Στο Β5 στην Αλεξάνδρας. Γυρνάω από το φροντιστήριο. Ετοιμάζομαι να φύγω "για έξω". 
Διάβολε δεν θα τελειώσει έτσι. 
Παίρνω τηλέφωνο. "Τι ώρα αύριο ;"  " Ε πέντ-έξι." "Προπύλαια;" "Ναι, προπύλαια." "Οκ, τα λέμε εκεί. "
Διάβολε δεν αφήνουμε δουλείες στη μέση. Θα μείνουμε και θα σας γαμήσουμε μπαστάρδια